Pojęcie martwego zęba większości pacjentów kojarzy się głównie z leczeniem kanałowym. Do obumarcia dochodzi najczęściej w wyniku zaawansowanej próchnicy, ale też np. różnych uszkodzeń mechanicznych. W jaki sposób specjaliści rozpoznają, że ząb jest martwy? Jakie stosuje się metody leczenia, oprócz endodontycznego? Wyjaśniamy w artykule poniżej.
Co to jest martwy ząb?
Martwy ząb to taki, w którym doszło do obumarcia miazgi, czyli unerwionej i unaczynionej tkanki odżywiającej i dotleniającej ząb. W momencie, gdy miazga przestaje pełnić swoje najważniejsze funkcje związane z procesami naprawczymi, rejestracją bodźców czuciowych, odżywianiem czy dostarczeniem tlenu, można stwierdzić, że ząb jest martwy. Wśród typowych przyczyn takiego zjawiska można wyróżnić:
- próchnicę,
- zgorzel miazgi,
- uszkodzenie struktur okołowierzchołkowych,
- nieprawidłowe leczenie ortodontyczne.
Co ważne, pomimo tego, że ząb traci swoją zdolność do odżywiania i czucia, to zachowuje swoje funkcje zgryzowe.
Jak rozpoznaje się, że ząb jest martwy?
Do objawów, które świadczą o obumarciu zęba zalicza się:
- brak reakcji na ciepło, zimno i inne bodźce (np. nacisk czy stukanie);
- obecność ropnia w okolicy korzenia;
- ból żuchwy lub szczęki;
- stan zapalny i opuchliznę;
- zmianę koloru zęba na ciemniejszy lub siny.
Wystąpienie stanu martwiczego może stwierdzić jedynie doświadczony stomatolog na podstawie wywiadu z pacjentem, obserwacji i przeprowadzenia testów, a czasami dodatkowo – badania obrazowego RTG. W Dąbrowie Górniczej i Mysłowicach niedaleko Katowic jednym z polecanych gabinetów jest Codzienna Stomatologia.
Metody leczenia
Większość zębów, w których doszło do martwicy miazgi można leczyć endodontycznie, czyli kanałowo. Polega to na dokładnym wyczyszczeniu i dezynfekcji kanałów, wypełnieniu ich specjalnym materiałem i wykonaniu odbudowy korony. Jednak nie wszystkie zęby kwalifikują się do takiego zabiegu. W przypadku rozległej próchnicy nierzadko zalecana jest ekstrakcja, czyli usunięcie zęba. Stomatolodzy starają się jednak tego unikać, przede wszystkim ze względów estetycznych, a niekiedy też z uwagi na trudności w mówieniu czy spożywaniu pokarmów spowodowane wyrwaniem zęba.